Gajenje iste biljne vrste u toku više godina na istom zemljištu (monokultura) dovodi do narušavanja strukture i plodnosti zemljišta, kao i nagomilavanja korovske flore, bolesti i biljnih štetočina. Zbog toga plodored predstavlja osnovu biljne proizvodnje, uspostavlja se racionalno korišćenje prirodnih resursa, sa ciljem dobijanja maksimalnih prinosa. Šema rasporeda gajenih biljnih vrsta putem plodoreda je čvrsta, a usevi se po toj šemi smenjuju iz godine u godinu, prateći svako polje (njivu, parcelu) ili polja sa sličnim predusevima.

Prednosti racionalnog plodoreda su: povećava se prinos gajenih biljaka, veći broj vrsta biljaka povećava genetičku raznovrsnost u vremenu i prostru, povećava se količina organske materije u zemljištu i njegova biološka aktivnost, indirektno se suzbijaju biljne bolesti i štetočine, povećava se pokrivenost zemljišta i sposobnost useva da se izbore sa korovima, eliminiše se rizik od toksičnih materija i njihovih ostataka u hrani i zemljištu. Prilikom izbora preduseva ili sastavljanja setvenog plana za proizvodnu godinu, treba imati u vidu kakvi su odnosi među gajenim biljnim vrstama.

Neke biljne vrste žele da se samostalno razvijaju, bez prisustva drugih vrsta, s druge strane postoji pojava korisnog delovanja jedne biljne vrste na drugu, na taj način što štite jedna drugu od bolesti i štetočina. Neke biljne vrste imaju stimulativna sredstva koja povoljno deluju na druge biljne vrste u njihovoj sredini. Odavno se gaje kao združeni usevi (pasulj, tikve i kukuruz). Zapaženo je da one bolje uspevaju nego ako se gaje u čistim kulturama. Možda se to može pripisati mikroklimatu date sredine (bolja oplodnja, zdravije biljke i sl.). Pravilni i racionalni plodoredi imaju uglavnom tri ili četiri grupe useva: okopavine, strna žita, zrnene mahunarke i trave.