Dobro sušenim senom smatra se ono koje sadrži 15-17% vlage. Takvo seno se može dugo da se čuva do momenta upotrebe, bez opasnosti od pojave plesni ili truležnih mikroorganizama. u prvoj fazi nakon košenja, biljne ćelije su još uvek žive i obavljaju određene životne funkcije. usled toga se troše hranljive materije, pre svega rastvorljivi ugljeni hidrati, a u manjoj meri razlaganje skroba i proteina. Nakon sušenja, kada količina vlage u biljkama padne ispod 40-45%, pa do nivoa od oko 20%, odvijaju se procesi samo razgradnje hranljivih materija, a u prvom redu belančevina. Najveći gubici pri lomljenju i opadanjem lišća. Ovo je izrazito izraženo kod leguminoza, gde se lišće brže suši od stabljike. Tako na primer, a pri ukupnoj vlazi pokošene i prosušene mase od 30-35%, lišće sadrži svega 10% vlage, a stabljike oko 50%. Sušenje pokošene mase može da se obavlja na zemlji, na drvenim napravama i dehidratorima.

Sušenje na zemlji može da se izvodi u otkosima, talasima, gomilama ili naviljcima. Najjednostavniji način, ali i sa najviše gubitaka jeste obično sušenje pokošene mase na zemlji odnosno gde otkos padne posle košenja. Dugo ležanje pokošenih otkosa na zemlji usporava regeneraciju biljaka. Najefikasniji način sušenja pokošenih leguminoza jeste u gomilama ili naviljcima. Sušenje na napravama je mnogo bolje rešenje u odnosu na sušenje na zemlji, pošto se gubici smanjuju za oko 20%, hranljiva vrednost povećava za 15%, a dobija se i veći sadržaj karotina, s obzirom da najveći deo biljne mase pri ovakom sušenju nije izložen direktno sunčevim zracima.