U srcu netaknute prirode  planine Rtanj, raste  jedan od najlepših i najređih cvetova na svetu – Ramonda Serbica. Srpska ramonda, biljka koju je prvi naučno opisao Josif Pančić, ima sposobnost preživljavanja u ekstremno nepovoljnim uslovima. Naime, čak i ako se potpuno osuši, pa i posle nekoliko godina mrtvila, srpska ramonda može ponovo oživeti kada se zalije sa par kapi vode. Natalijina ramonda, poznata kao „cvet feniks“, postala je simbol srpskog stradanja u albanskoj golgoti tokom Prvog svetskog rata. Ponovno rađanje povezuje se sa činjenicom da je i Srbija uspela da „stane na noge“ nakon iscrpne borbe.

Srpska ramonda ili Natalijina ramonda je višegodišnja, zimzelena, zeljasta i endemska biljka.

Visoka oko 10 centimetara, i može imati do pet cvetova. Krunica joj je ljubičaste boje, a kao plod ima čahuru sa velikim brojem sitnih semena.

Staništa ove biljke su klisure i niži planinski grebeni na nadmorskoj visini od 150 do 1800 metara. Ređe se nađu u pukotinama krečnjačkih stena, a najčešće u brdskim regionima nadmorske visine od 300 do 1000 metara.

Srpska ramonda je imala dve najveće disjunkcije – ekspanzivne aktivnosti vrste. Obe disjunkcije su bile jednim delom u Srbiji, prva u istočnoj Srbiji, druga u južnoj Srbiji – na Kosovu i Metohiji.

Biljka je višestruke simbolike za srpski narod s obzirom na to da se i on, poput feniksa, uzdigao posle velikih gubitaka i kroz sva iskušenja u Velikom ratu izašao kao pobednik.

Ova biljka je endemska vrsta sa Kajmakčalana, gde se odigrala jedna od najvažnijih bitaka u Prvom svetskom ratu, kada je srpska vojska 1916. godine odnela važnu pobedu.