Sremski Karlovci, grad severoistočno od osnovnog masiva Fruške gore nedaleko od Dunava, jeste mesto sa važnim istorijskim tradicijama i bogatim kulturnim i duhovnim nasleđem. Zbog svog geografskog položaja, jer se nalazi na putu od Srednje ka Jugoistočnoj Evropi, od Beča ka Carigradu, imali su važno mesto u svakom stoleću novovekovne srpske istorije. U njemu je bilo smešteo administrativno sedište Karlovačke mitropolije, crkvene jedinice koja je okupljala Srbe u Habzburškoj monarhiji (Austro-Ugarskoj). U političko i kulturnom životu srpskog naroda severno od Save i Dunava Sremski Karlovci suzauzimali naiistaknutije mesto. U ovoj varoši se, zahvaljujući prirodnim pogodnostima razvila i vinogradarska delatnost, još više usavršavana pod sveštenim okriljem Srpske pravoslavne crkve.

Geografska preimućstva Sremskih Karlovaca u pogledu vinogradarskog uzgoja ističe putopisac Anton Vrančić koji je proputovao pored grada 1553. i 1557 godine i koji kaže da su Sremski Karlovci „premda pali brojem kuća i stanovnika, od svih okolnih gradova srazmerno najmanje oštećeni, a najviše naseljeni, imaju obilna polja i vinograde, a sremsko vino je od starine na glasu, dok je u drugim mestima vinogradarstvo zanemareno“. Putopisac Hans Levenklau (Lowenklaw), pratilac kneza Lihtenštajna na putu u Carigrad 1584, ističe da su Karlovci većinom naseljeni hrišćanima i mesto „gde rađa dobro vino“. Iste godine (1584), kroz Karlovce prolazi i Melhior Bezolt (Melchior Besolt) koji svoj boravak pamti jer na putu od eča njegova grupa „nije pila boljega vina“, odnosno da su Karlovci mesto „gde rađa dobro vino često i lepe bolje“. Maksimilijan Prandšteter (Maximilian Prandstetter) pominje da su mu Raci, tj. Srbi dali tri velika bureta vina i mnogo životnih namirnica na putu za Carigrad 1608. godine jer kod Karlovaca „ima mnogo vinograda i dobra vina“. U to vreme poeziju piše Poljak Janko Kohanovski u čijim je stihovima „sremsko vino“ na jednom mestu metafora za obilje i raskoš. Sve ovo pokazuje da je sremsko, a tako i vino iz Sremskih Karlovaca izašlo na dobar glas širom Srednje Evrope krajem XVI i početkom XVII veka.

Vinarstvo i vinogradarstvo se u Karlovačkoj mitropoliji negovalo sa posebnom pažnjom. Evropske tehnološke napretke su pratili, usvajali i o njima pisali crkveni zvaničnici i delatnici. Enciklopedijiski duh jednog Zaharije Stefanovića Orfelina (1726-1785) iznedrio je 1783. godine priručnik Iskusni podrumar koji je doživeo još četri izdanja 1808,1817,1874. i 1885. Nabrajajući poznataa evropska vina Zaharija Orfelin zaključuje:

Sve do sredine XIX veka u Karlovcima se pije više crno nego belo vino. O tome svedoči i popis ostavine mitropolita Jovana Đorđevića (1769-1773). Belo vino je prema istom dokumentu samo petina od ukupne količine. U XVIII veku karlovačko vino se izvozi u Austriju, Švajcersku i u Poljsku. Naručito je Bečki dvor sa svojom gospodom njegov veliki potrošač. Carsko-kraljevski izaslanik na srpskim narodnom-crkvenim saborima, Fridrih Vilhem fon Taube opisujući način života Srba u Habzburškoj monarhiji, Sremske Karlovce, tamošnje pravoslavne hramove i mitropolijsko zdanje, navodi i pravljenje bermeta koji je bio na glasu:

Od desertnih vina koja se pominju u tom vremenu navodimo karlovački bermet, bermet kapljaš i samotok. Bermet je poznt i kao srpsko vino (Raiyischer Wermut), bermet kapljaš (Tropf-Wermut) i samotok (Ausbruch). Ova srpska vina, između ostalog, utiču na raspoloženje i smanjuju napetosti. Karlo Bujanović iz Beča je tražio u Karlovcima samotok da bi poklanjanjem istog odobrovoljio neku bečku gospodu, a čini se da je to bilo omiljeno piće na dvoru kod mitropolita Vićentija Jovanovića Vidaka (1774-1780). Zna se za mitropolita Pavla Nenadovića (1749-1768) da je poklanjanjem karlovačkog vina i rakije često uspeo da izdejstvuje povoljan ishod za srpske crkveno-narodne stvari na Bečkom dvoru. Sačuvane su zahvalnice Frista Kaunca fon Ritberga (Furst Kaunitz von Rittberg) mitropolitu za „dva akova bermeta i nekoliko akova drugih vina“. Karlovački bermet je cenio rado ga pijući i Dositej Obradović.

Krajem XVIII veka dolazi do zastoja u ekonomskom životu, pa tako i u vinogradarstvu Sremskih Karlovaca. Uzroci su bili različiti, najpre požar 1799. godine koji je progutao Gornji kraj u kome su živeli najimućniji meštani, a te godine je i led potukao karlovačke vinograde. Godine 1801. jako nevreme pogodilo je varoš, ciklon je poskidao krovove, a obilna kiša je napunila podrume. Šteta u vinogradima je bila ogromna. Izvoz vina su omeli ratovi Austrije i Napoleona, a jedino je u to vreme Karođorđeva Srbija uvozila vino i rakiju iz Srema. Iz Karlovačkih podruma stigla su pića za potrebe svečanosti ustoličenja patrijarha Dimitrija, prvog poglavara ujedinjene Srpske pravoslavne crkve. Ta svečanost je održana u Peći 1924. godine, a detaljnije se zna o vrstama i količinama služenog vina: 1 000 flaša dezertnog vina (karlovački bermet), 10 hektolitara belog, 5 hektolitara crnog vina, 500 flaša šampanja. Patrijaršijiski podrumi u Sremskim Karlovcima su nastavljači i baštinici znanja i umeća pravljenja vina koje je negovano vekovima. Podrumi se nalaze u Starom dvoru, a vinogradi se nalaze u okolini fruškogorskog mesta. Danas Patrijaršijski vinogradi raspolažu sa tri hektara zasada u punom rodu, tri i po hektara mladih vinograda,čiji se rod se očekuje tokom 2017/2018. godine; tokom ove godine Patrijaršijska vinarija se priprema za zasad hektar i po vinograda, i 2017. još jedan hektar. Sveukupna površina vinograda biće oko deset hektara. Prošle godine je kapacitet poizvodnje vina bio 25000 litara sa tendencijom da se proizvodnja vina poveća.

Patrijaršijski podrumi čuvaju, kao i nekada davno, vrhunska vina: Patrijaršijsko crno, Patrijaršijsko belo, a tu su i dezertna vina od kojih je svakako najpoznatiji bermet. Vino se proizvodi i za bogoslužbene svrhe, kao evharistijski dar, jer od svih dela ljudskih ruku za nastanak hleba i vina treba uložiti najviše truda.