Srbija je jedina zemlja koja se zove imenom svog naroda, a Raška je jedini grad koji nosi ime jedne srpske države. U toj staroj srednjovekovnoj srpskoj državi osnovana je i prva škola na Nemanjinom dvoru, kolevka srpske pismenosti i duhovnosti, u kojoj su obrazovani naši prvi prosvetitelji i književnici Sveti Sava i Stefan Prvovenčani.

Manastir Končulj nalazi se na levoj obali reke Ibar, 3 km jugoistočno od Raške. Rašku,u koju dolazite dolinom jorgovana, od hladnih vetrova štite planine Kopaonik i Golija, a doline dveju reka – Ibra i Raške otvaraju se prema ostalim stranama sveta.

Narodno predanje govori da se prvobitno nalazila u samom selu Kaznoviću (u kojem ima ostataka temelja crkve). Tokom jednog pljačkaškog napada na manastir, Bog je uslišio molitve monaha, preneo manastir na drugu obalu nabujalog Ibra i spasao ga od razbojnika.

Minuli vekovi ostavili su Raški bogato kulturno-istorijsko nasleđe: manastire i crkve iz ranog srednjeg veka, među kojima se ističu manastiri Gradac, Končul, Stara i Nova Pavlica.

Prema pisanim podacima, građani sela Gnjilice i Končulića su se ovde sahranjivali do 1912.godine.Po blagoslovu Epikopa raško-prizrenskog gospodina Artemija, igumanija Katarina sa sestrama  je 2000.godine došla u manastir Končul i tako je posle 310 godina počela duhovna i matreijalna obnova ove stare svetinje. Od tada se vrše redovna bogosluženja. Prvobitno sestrinstvo obnovljenog manastira činile su sestre iz manastira Sveta Trojica kod Mušutišta, koji je srušen u poslednjem ratu na Kosovu i Metohiji. Međutim, ubrzo je, uz Božiju pomoć i molitvama Svetog Nikolaja u ovaj manastir došlo još novih sestara iz svih krajeva Srbije. Od 2000. godine igumanija Katarina prelazi u manastir Končulj, gde počinje da obnavlja ovu svetinju. U manastiru se od tad obavljaju redovna bogosluženja, ali i organizuju razne radionice šivenja i mašinskog veza.

Sestrinstvo manastira se uglavnom izdržava od sopstvenog rada.

To je samo jedan od mnogih dokaza da mesta kojima Bog daruje Svoju blagodat i jednom ih učini svetinjama nikada ne prestaju da žive, čak ni u svojim ruševinama, već samo čekaju ljude da im se vrate i ponovo shvate da će jedino živeći u njima i pored njih pronaći smisao svog prolaznog života, punog nevolja i stradanja.